Thuis ⋆ Ons verhaal 4/5

4 mei 2015

Donderdag 30 mei ~

De volgende ochtend kwamen de verpleegsters Boris halen. Hij moest even onder de scan om te kijken of ze iets in zijn lijfje konden zien en de kinderarts zou hem onderzoeken. Toen Boris terug kwam vertelde de kinderarts ons dat hij niets had kunnen vinden. Boris zag er perfect uit en hij zei dat we rekening moesten houden met dat er uiteindelijk ook niets gevonden zou worden. Waarschijnlijk is het een geval van ‘pech’ dat Boris z’n hartje is gestopt met kloppen. Mensen kunnen nou eenmaal doodgaan, en helaas ook baby’s…

Om toch meer zekerheid te krijgen kozen we voor een obductie. Niet omdat we perse een verklaring wilden hebben voor de dood van Boris, dat zou namelijk niets veranderen aan het feit dat hij er niet meer is, maar wel voor de toekomst en een eventuele volgende zwangerschap. De gynaecoloog stelde ons een aantal vragen over de obductie en we gaven overal toestemming voor. Zolang zijn hoofdje en handjes maar intact bleven en we hem nog konden vasthouden. De volgende dag zouden ze hem ophalen, en de uitslag ervan zou nog een flink aantal weken duren.

Toen alles in het ziekenhuis was geregeld konden we eindelijk naar huis. Tijdens de bevalling hebben Ad en ik besloten dat we alles zelf wilden regelen en doen, dus ook Boris mee naar huis nemen deden we zelf. Samen met een verpleegster liepen we naar de auto. Ad nam alle nodige spullen mee en ik zat in een rolstoel en had Boris in mijn armen.

Ik vond het zo’n naar idee dat iedereen in het ziekenhuis mij kon zien in de rolstoel met mijn dode baby, het leek net een bizarre film. Het was alsof we zweefden en het allemaal niet echt was. Helaas was het wel echt en namen we ons dode kindje mee naar huis.

Toen we thuis waren legden we het koelmatrasje in zijn eigen wiegje. Het stond naast ons bed met de koeling eronder. Ik legde zijn mooiste dekentjes erin en pas toen alles perfect was legden we Boris erin. Zijn plekje voor de komende dagen, veel te kort, maar wel heel dicht bij ons.

Om een uur of elf kwamen Iris en Daan. Ze hadden bij mijn zusje geslapen en konden nu eindelijk Boris zien. Het was heftig maar wel fijn dat ze erbij konden zijn en hun kleine broertje konden zien en aanraken. Ze vonden het spannend maar uiteindelijk viel het ze mee. Ondanks de heftigheid van de dood was het zo mooi om hem te mogen zien. Hij lag er zo vredig bij, er was helemaal niets engs aan. Hij was gewoon Boris, en hij was van ons. Ook onze familie kwam bij Boris kijken, iedereen wilde hem natuurlijk zien. Logisch ook, want hij was zo prachtig…

Nadat ik even had geslapen kwam de kraamverzorgster. Een hele lieve vrouw met alle begrip voor de situatie. Ze verzorgde mij en deed een paar klusjes in huis. Ook kwam de verloskundige nog even bij ons. Het was fijn om met ze te kunnen praten want we hadden veel vragen en op veel daarvan konden ze antwoord geven. Ondertussen lag ik vooral veel in bed. Omdat ik moest rusten maar ook ik omdat ik zoveel mogelijk bij Boris wilde zijn nu het nog kon.

Aan het einde van de middag kwam er een fotografe van Make a Memory om foto’s van ons te maken. We waren met zijn vijven en ze heeft prachtige beelden gemaakt. Tijdens de fotoshoot hield Ad Boris voor het eerst vast. Hij vond het moeilijk omdat hij bang was voor wat er los zou komen, maar dit was het moment. Het was heftig om te zien; mijn lieve man met onze zoon. De tranen stroomden over zijn wangen en over die van mij. Voor de derde keer vader maar wat gemeen dat dit kindje niet naar hem kon kijken en niet met zijn kleine handjes de grote vingers van zijn vader kon vastpakken. Ook Iris en Daan hebben hem voor het eerst en het laatst vastgehouden tijdens de fotoshoot. Bijzondere momenten die we nooit zullen vergeten.

Omdat we niet wisten hoe Boris terug zou komen van de obductie die de volgende dag zou zijn, besloten we dat onze familie en vrienden die avond konden komen om Boris te zien en afscheid van hem te kunnen nemen. Vanaf 20.00 uur waren ze welkom. Ad was beneden om iedereen op te vangen en ik lag boven in bed naast Boris.

Het was een hele bijzondere avond. Per twee of drie kwamen ze naar boven om Boris te zien. De sfeer in de slaapkamer was heel onwerkelijk. Het was een soort heiligdom waarin iedereen zachtjes praatte, mij knuffelde en Boris zachtjes aanraakte. Net een sprookje.

Het was heftig en vermoeiend maar we zijn heel blij dat we dit gedaan hebben, zo konden we iedereen laten zien wie Boris is en konden onze dierbaren hem ook leren kennen.

Die nacht legden we Boris tussen ons in voordat we gingen slapen. We lagen heel dicht tegen hem aan en hielden elkaar vast. Ad en ik hebben altijd al vreselijk veel van elkaar gehouden en onze band is super. Maar deze dagen was onze band bijna magisch, we waren zo dicht bij elkaar! Samen kunnen we de hele wereld aan, en zelfs dit onmenselijke verlies kunnen we samen dragen.

★

Vrijdag 1 mei

De wekker ging al om 6.30 uur want om 7.30 kwam een uitvaartverzorger Boris halen om hem naar Groningen te brengen voor de obductie. Ik wilde graag dat Boris andere kleertjes aan kreeg na het onderzoek, zodat ik zijn eerste pakje kon bewaren. Dus ik legde hem op de commode en deed zijn kleertjes uit. Zijn rompertje en mutsje hield hij aan, want dit vond ik een beetje te spannend om te doen. Hij was zo kwetsbaar en ik wilde niets aan zijn mooie lijfje beschadigen. Het was de eerste en laatste keer dat ik hem op de commode verzorgde en ik deed het met alle aandacht en liefde die ik had.

De uitvaartverzorgster had een klein rieten mandje mee voor Boris. Ik wikkelde hem in een omslagdoek en legde hem erin. Ik gaf de uitvaartverzorgster schone kleertjes mee plus een uitgebreide uitleg van wat ik precies wilde met zijn kleertjes. Gelukkig begreep ze het heel goed. We vonden het erg moeilijk om hem te laten gaan en waren bang dat er onderweg iets zou gebeuren. We hadden al zo weinig tijd samen en nou moest hij ook nog weg! Maar we wisten dat hij in goede handen zou zijn.

Om de tijd te doden dat Boris weg was, hadden we voor deze dag een afspraak gemaakt met de uitvaartverzorger en de dominee voor de begrafenis. Ook ging Ad naar het gemeentehuis om Boris aan te geven. Heel bijzonder voor een vader om dit soort dingen toch te kunnen doen voor je zoon. Vroeger was dit helaas heel anders. De meeste moeders en vaders konden toen geen afscheid nemen van hun baby, en ik voel me daarom gezegend dat we in deze tijd leven.

Aan het einde van de dag hadden we al een flink aantal dingen geregeld voor de begrafenis. Wat inmiddels vast stond is dat het maandag 4 mei zou gebeuren en dat we de afscheidsceremonie zouden houden op de plek waar we getrouwd zijn, in de Oude Kosterij. Verder regelden we met behulp van lieve vrienden allerlei dingen zoals witte ballonnen, muziek en een auto; een witte oude Jaguar, een stoere auto voor een stoer klein ventje.

Om 17.30 kwam Boris weer terug, heerlijk om hem weer thuis te hebben! We vonden het allebei erg spannend om hem terug te zien omdat we wisten dat hij achteruit was gegaan. Gelukkig viel het ons mee. Natuurlijk zag hij er iets minder goed uit, maar voor ons maakte dit niet uit. Boris is onze zoon, en niets is mooier dan dat!

Die avond heb ik vooral veel naast Boris gelegen en kwam Ad af en toe bij me liggen. Hij zorgde heel goed voor me en verdeelde zijn tijd tussen Boris, mij en Iris en Daan.

Voordat we gingen slapen schreef ik een brief aan Boris.

Lieve Boris,

Ik lig in bed. Papa ligt naast me te slapen en jij ligt aan de andere kant naast me in je mooie wiegje. Papa ligt zacht te snurken maar jou hoor ik niet. Wat had ik jou graag horen huilen en geluidjes maken, kleine zuchtjes en kreuntjes. Je bent er wel maar eigenlijk ben je er niet. Ik denk dat je in de Hemel bent maar toch ook bij ons. Ik voel je overal en constant. Je bent mijn mooie kleine lieve Boris, mijn zoon. Het lijkt zo zinloos allemaal maar dat is het niet. Je betekent zoveel en ondanks dat je niet leeft ben je echt het allermooist! Mijn liedje* voor jou klopt nog steeds. Het leven ís gemeen en toch ook mooi. Ik geniet écht van elk moment dat je nu nog bij me bent. Ik hoop dat ik dat straks vast kan blijven houden.

Ik ben bang voor wat gaat komen. Nu ben je nog een beetje bij me maar straks ben je weg. Echt weg, maar toch ook niet. Zo intens verdrietig maar toch zo blij met jou, dat je bij me hoort, en dat ik je mama ben.

Mijn lieve kleine Boris…

★

Zaterdag 2 mei

In de ochtend kwam eerst de dominee om nog wat dingen te bespreken voor de begrafenis. Daarna ging Ad naar zijn vriend Luuk om het kistje te maken voor Boris. Hij had een tekening van het kistje gemaakt en daarmee gingen ze aan de slag.

Ik lag in bed en maakte foto’s van Boris. Ik legde hem in zijn ledikantje in zijn eigen kamertje, liep met hem door de bovenverdieping en legde hem naast me in bed. Ik probeerde zoveel mogelijk beelden van hem te maken en zoveel mogelijk van hem te genieten. Vanuit mijn bed kon ik hem goed bekijken. Hij voelde nog steeds heerlijk zacht en ik raakte zijn vingertjes en zijn gezichtje zoveel mogelijk aan, dat gevoel vergeet ik nooit meer!

Ad stuurde mij foto’s van het kistje in wording en ik stuurde Ad foto’s van mij en Boris. Ik vond het naar dat hij zo lang weg was maar een prachtig idee dat hij dit voor Boris kon maken. We konden zo weinig voor hem doen en alles wat we wel konden doen grepen we met beide handen aan.

In de avond nodigden we nog wat vrienden en familie uit om bij ons te kunnen zijn en eventueel Boris nog even te zien, want de volgende en laatste dag met Boris wilden we alleen met hem zijn. Het was goed hen om ons heen te hebben en even te praten met elkaar, maar ik vond het ook fijn dat ze weer weg gingen want dan kon ik weer naar mijn ventje toe.

★

Zondag 3 mei

We waren ons allebei heel erg bewust dat dit de laatste volledige dag met Boris zou zijn, dus we gingen heel zorgvuldig met onze tijd om. Ik lag heel veel in bed naast Boris, en Ad kwam vaak bij me liggen. We huilden, praatten, en genoten van onze mooie lieve zoon. Tussendoor regelden we nog wat laatste dingen.

Aan het einde van de middag ging het mis. Ik was bij Boris en stond gebogen over zijn wiegje. Ik raakte hem aan en het feit dat hij echt weg moest kwam ineens zo hard binnen! Ik huilde zoals ik nog nooit gehuild heb en viel op de grond naast zijn wiegje. Alles draaide en het werd zwart voor mijn ogen. Ad kwam bij me en trok me van de grond. Hij hield me vast en bleef dicht bij me. Wat een verdriet en wat een pijn, het was echt verschrikkelijk. Daarnaast kreeg ik een enorme hoofdpijn en we maakten ons zorgen omdat het een bijwerking kon zijn van de mislukte ruggenprikken. Ad belde het ziekenhuis omdat hij niet meer wist wat hij moest doen. De verloskundige kwam langs en ze gaf me Oxazepam voor de paniek en heftige pijnstillers voor mijn hoofdpijn. Het hielp gelukkig een beetje en ik kon mezelf weer bijeen rapen. Maar goed ook, want de volgende dag moesten we Boris begraven en daar moest ik wel sterk genoeg voor zijn.

Die avond maakten we het kaartje voor de begrafenis en schreven we onze speech. We wilden namelijk zelf iets vertellen tijdens de ceremonie. Voordat we gingen slapen legden we onze kleine vent voor de laatste keer tussen ons in. We knuffelden met hem en maakten nog wat foto’s en filmpjes. We hebben eindeloos gepraat en naar Boris gekeken. We waren dichter bij elkaar dan ooit…

< Ouder bericht Nieuwer bericht >

Deel deze blog via:

Glashelder

6 april 2025

Ik lig buiten in de schommelstoel en luister naar mijn meisje van acht die bij de buren speelt. Ik hoor haar lachen en genieten en geniet met haar mee van een afstandje. In gedachten ben ik ineens bij Boris. Zou hij met haar mee zijn gegaan om daar te spelen? Of was hij te verlegen en zou hij lekker bij mij in de tuin hebben gezeten met een filmpje of een stripboek, en ook hebben geluisterd naar zijn zusje. ‘Hoor je Babet ook lachen mam?’ Hoor ik hem zeggen in mijn gedachten... Ik zie hem ineens zitten in de oranje tuinstoel. Glashelder. Hij gaat staan en loopt richting mijn schommelstoel met een kleine glimlach, en zijn donkere haar met nog maar een paar korte krullen omdat hij ze niet meer zo lang wilde. Hij is tenslotte al bijna tien! Het beeld was er een paar seconden, verdween weer net zo snel, en ik probeer het terug te vinden zodat ik het verhaal in mijn hoofd verder kan volgen, maar het lukt niet meer, het is weg. Vaag zie ik het beeld nog voor me. Van Boris die die nu negen jaar had moeten zijn, in een spijkerbroek en een gestreept shirt met ik geloof een beetje rood erin. Ik zie lieve blauwe ogen die bij de zijkanten wat dichtvallen door het felle licht buiten. Dan pak ik snel mijn telefoon want ik wil het moment beschrijven. Ik wil de kleuren en zijn ogen niet vergeten. Het voelde zo dichtbij! Als een film of misschien als een glimp van een parallel universum, maar alsof het echt zo had kunnen zijn. Een stukje van Boris dat ik nooit heb kunnen zien maar waarvan ik eventjes een moment heb kunnen meemaken in dit kleine magische moment. En nu is het weg. Zoals hij ook al veel te lang weg is. En eigenlijk is hij niet weg, want hij leeft nog zo mooi in mijn hart en in mijn lijf, maar hij is wel te ver. Ik hoef zijn gestreepte shirt niet te wassen, zijn krullen niet in bedwang te houden en ik kan hem niet bij me op schoot trekken in de schommelstoel. Want ook al is hij bijna tien, dat had hij nog graag gedaan, lekker dicht bij mama, dat weet ik zeker. Inmiddels lopen de tranen over mijn wangen en heb ik het veel te koud buiten omdat de zon er niet meer is. Maar ik wil nog niet naar binnen omdat ik dit gevoel dat zo van mij is, niet kan delen. Dat durf ik niet maar het lukt ook niet. Die pijn zit te diep en ik zou het niet hardop kunnen zeggen. Schrijven is voor mij de enige manier. Als het verdriet en de wond van het losrukken en het gemis zo open liggen, dan ben ik het liefst alleen en zet de woorden die door me heen gaan op het digitale papier. Dus ik laat mijn tranen nog even wat drogen aan de wind. Dat mag ook, ik mag dit best alleen doen. Nog heel eventjes wachten, en dan ga ik weer naar binnen. Nog eventjes alleen met én zonder Boris…

Lentewind

20 maart 2025

De geuren buiten, de kleuren van de lucht en het beginnende groen, het licht dat weer verder naar binnen komt, de tekenen van de lente… Dag liefje, Langzaam voel ik jouw dagen wat dichterbij komen, mijn lieve lentekind. Naar die dagen in april, waarop ik je kreeg en tegelijk verloor. Naar de ene dag waarop licht en donker tegelijk zo sterk aanwezig waren. De dag waarop de liefde won van die allergemeenste dood. Dus denk ik even weer wat vaker aan je, met mijn hand op mijn buik, in de zachte lieve lentewind… Liefs van mama

De kist

4 maart 2025

‘Mama zullen we in de kist van Boris kijken vanmiddag? Het is al een tijdje geleden en ik ben het een beetje vergeten hoe het ook al weer was’. Ik denk er kort over na en zeg; ‘Dat is goed lieverd, vandaag wil ik dat wel’. Ze vroeg het al vaker de laatste tijd, maar na een paar keer ‘nee’ als antwoord te hebben gegeven voelt het nu als een prima moment. ‘Waarom vind je dat heftig mam?’. Ik antwoord: ‘Omdat ik er soms verdrietig van wordt om de spulletjes van Boris te zien, omdat hij dood is en ik hem mis’. Ze zegt; ‘Dat is helemaal niet erg mam, dan ga ik je gewoon troosten met een heleboel kusjes en knuffels’. De kist is oude scheepskist van hout die al een paar jaar op onze kamer staat, gevuld met herinneringen aan Boris. Hij staat er sinds de zwangerschap van Babet. Het kamertje van Boris moest worden aangepast voor haar, een ingewikkelde proces waar ik ruim de tijd voor nam, en veel van zijn spulletjes kregen een mooie plek in deze kist. In het begin keek ik er regelmatig in, de behoefte was toen nog heel groot en ik had het nodig om zijn kleertjes te voelen, te bekijken en te ruiken. Zijn kleertjes droegen in het begin nog zijn geur, en ik heb ze destijds in een afgelosten plastic zak gedaan in de hoop dat zijn geur zo lang mogelijk zou blijven. Dit is best goed gelukt, maar de tijd heeft het logischerwijs steeds meer doen vervagen. En vandaag duiken Babet en ik samen de kist in. Ik probeer er zo open en rustig mogelijk in te staan, dit moment is even voor haar. Babet is erg enthousiast en zodra de kist openstaat haalt ze er van alles uit. Ze praat honderd uit en ik probeer het ondertussen niet vervelend te vinden dat het niet op ‘mijn’ manier gaat. Alles gaat op zijn kop, en van mijn zorgvuldig gesorteerde kist is weinig meer over. Het doet er eigenlijk weinig toe als je er over nadenkt, maar als het om Boris gaat, doet álles er voor mij toe. Maar, het lukt me dit naast me neer te leggen, en ik laat haar begaan. We bekijken zijn kleertjes die hij niet aan heeft gehad en het speelgoed waar hij nooit mee speelde. We bestuderen samen zijn foto’s en belanden tussen al zijn spulletjes langzaam even in onze eigen wereld. Ik pak zijn kleertjes die hij wél aan heeft gehad uit het speciale zakje en probeer de geur tevergeefs op te snuiven. Alles wat er over bleef is de geur van katoen en de, volgens Babet ouderwetse, geur van de scheepskist. Dan pak ik zijn sokjes, daar waar zijn geur het meest intens was. Heel even denk ik tóch iets te ruiken. Ik weet niet of het alleen mijn herinnering was, hoogstwaarschijnlijk wel, maar heel even was ik daar. Zijn voetjes, zijn lijfje, zijn aanwezigheid. Heel eventjes, ben ik weg, heel even, ben ik bij hem… Babet ziet het aan me en haalt me uit mijn trance met haar woorden; ‘Ik voel je mam, ik voel je echt…’. En waar ik op het punt stond om te breken, zag ik mijn meisje met waterige ogen naar me kijken. ‘Kom maar liefje’ zeg ik, en ik trek haar op schoot tussen de spulletjes van Boris. Ze huilt eventjes en kruipt dicht tegen me aan. ‘Ik wil gewoon niet dat we hem kwijt zijn en ik vind het stom dat mijn boertje er niet is’. Eventjes blijven we zo zitten samen. Een paar minuutjes later ruimen we alles weer op. Ze vraagt of ze een klein knuffeltje mag hebben uit de kist, eentje die een tijdje op zijn grafje heeft gelegen. Ik vind het goed en ze is dolblij met een klein stukje van hem. Ik kijk naar mijn grote kleine meisje en voel heel veel tegelijk. Gemis om Boris, trots op mijn achtjarige krullebol, maar vooral heel veel liefde voor mijn kinderen…

Kleine kerst

14 december 2024

Ik doe zo mijn best om het klein te houden. Om alleen belangrijk te vinden, dat wat ook echt belangrijk is. Samen zijn, kusjes van mijn meisje, uit kijken naar kerst met ons gezin. Herinneringen maken, herinneringen eren. Kaarsjes aan, lief zijn. Ik doe zo mijn best om het klein te houden maar het lukt me niet altijd. Mijn bedrijf run ik nog steeds alleen en dat is veel, de sociale ballen die er altijd zijn vragen ook veel. Maar ik wil het kleinhouden, ik móet het klein houden, anders stroomt het over. Dan stroom ik over en dat is eigenlijk al te vaak gebeurt. Vlak na Boris stond ik zo dicht bij mezelf, voelde ik wat er echt van binnen speelde en kon ik grenzen aangeven waar nodig. Nu moet ik dagelijks terug naar dat plekje om weer te voelen waar het om draait. Het leven heeft zijn hectiek weer in volle gang over genomen, en het lijkt steeds moeilijker hier weer naar terug te gaan. Maar ik weet ook, bewustwording is de eerste stap, in die zin heb ik een flinke hore genomen. En richting kerst zoek ik weer het kleine op. In het geven van liefde en het ontvangen, want dat is wat het is. Kleine gebaren met grootse betekenissen, elke dag weer. Klein maar oh zo fijn! Nú is het moment, nú is waar het om draait, nú is waar je het verschil kunt maken. Wij houden het ook graag letterlijk klein met kerst. Samen zijn, lief zijn. Kerstboom optuigen, kadootjes uitpakken in pyama's, lekker eten, even wandelen en films kijken. En verder niets. Boris is er bij, zoals altijd, op zijn eigen manier. We steken kaarsjes aan, eentje extra voor hem, en soms pak ik even zijn vosje, vooral in de nacht. Ook voor hem houden we het klein, de liefde is er toch wel, die gaat echt nooit meer weg...

Ben je er bij?

10 december 2024

De dagen vliegen voorbij en we komen steeds dichterbij kerst. Er belanden steeds mee kadootjes onder de kerstboom en we zijn al druk aan het verzinnen wat we gaan eten deze dagen. Babet vroeg of we nog een kadootje voor Boris onder de boom gaan leggen. Eigenlijk had ik voor mezelf bedacht dat het dit jaar niet hoeft, maar misschien is het toch fijn om hem toch iets te kunnen brengen met kerst. Natuurlijk steken we altijd een kaarsje voor hem aan bij ons thuis en bij zijn grafje, en ik denk dat ik met Babet een knuffel ga uitzoeken die we dan ook bij zijn grafje kunnen brengen. Het gemis is niet perse groter met kerst, het gemis is er namelijk altijd en is naast mijn liefde voor hem verweven in mijn leven. De lege plek is is tijdens feestdagen en fanilie momenten wel wat groter en ik denk wat vaker aan hem deze dagen. Dan ben ik zo benieuwd naar of hij ons nog kan zien. Zijn kleine zusje die een knuffel bij zijn grafje brengt of de kaarsjes en lichtjes die voor hem branden. “Ben je er nog liefje? En kun je ons ook zien? Ik hoop dat het mooi en fijn is waar je bent, en dat ik ooit weer bij je kan. Dat ik je weer vast kan houden en dat we dan voor eeuwig samen zijn! Voor nu denk ik je dichtbij ons, en voel ik onze liefde sterker dan ooit…”

Ik voel hem nog steeds...

4 oktober 2024

Zomaar, op een avond, omdat herinneringen en pijn nou eenmaal zo werken. "Voordat ik ga slapen kijk ik nog even bij mijn kleine meisje. Ik geef haar een kus op haar wang en vertel haar zachtjes hoeveel ik van haar hou. Ik strijk over haar voorhoofdje en ineens ben ik daar. Ik voel hem. Zijn hoofdje en zijn neusje. Ze lijken zo op elkaar en voelen nog steeds hetzelfde. Hun zachte lieve huid en de manier waarop hun oogjes dichtgaan. Zo lief, zo mooi en zo van mij. Ik voel haar elke dag, maar hem ook nog steeds. Hij zit in mij, hij lééft in mij. Zijn leven begon tenslotte in mijn lijf, maar het eindigde daar ook. Hij is met elke vezel van mij verbonden, en dat zal altijd zo zijn. Als onderdeel van mij, in mijn hart én in mijn lijf, neem ik hem voor altijd met me mee…"

Meer blogs weergeven...