♡ Terug naar blogoverzicht

Zomerflarden

17 juli 2015

Het is niet makkelijk om vakantie te hebben. Je zou denken dat het afleidt en dat het fijn is om nergens aan hoeven te denken maar dat is juist naar, want alle lege ruimte in je hoofd die zo heerlijk is aan vakantie, wordt nu gevuld met verdriet. Op vakantie gaan zien we dus ook nog niet zitten. We kregen een weekendje weg van mijn lieve familie. Wie weet gaan we over een tijdje, we zien wel hoe het voelt en loopt.


Het gaat al best goed met ons. Als je het hebt over een rouwverwerkingsproces doen we het goed. We krabbelen langzaam weer op en bewegen ons steeds meer in de ‘echte’ wereld. Daarnaast praten we veel, huilen we soms en kunnen we ook echt weer lachen. Het is zwaar en moeilijk en het gaat écht niet vanzelf, maar het lukt! We zijn volop bezig met ‘verder leven’.


Maar de diepe dalen… Wat zijn ze vreselijk hard en verdrietig. Juist omdat het al best goed gaat lijken ze nóg dieper. De val is dan zo hard en pijnlijk en het gemis niet te dragen.

Ergens tussen de dalen en de zonnestralen door schreef ik korte briefjes aan Boris.


★

30 juni, 22.41 uur


Lieve Boris,


Vandaag was de eerste echte zomerdag. Gisteren hebben we het badje opgezet. Papa en ik hadden er allebei hetzelfde gevoel bij, vertelden we ’s avonds aan elkaar. Het maakte ons verdrietig. We hadden zoveel zin in de eerste zomerdagen met jou! Een warm badje maken in de schaduw, en een mooi plekje voor jou in de kinderwagen. Maar nu staat er een groot bad koud water in de zon en moet ik er alleen van proberen te genieten. 

Vanmiddag toen ik een handdoek pakte zag ik jou handdoekje. Een mooie blauwe met een hoekje met berenoortjes voor je lieve hoofdje. Ik had me zo verheugd om jou daar lekker in te stoppen en dan heerlijk op schoot! Toen ik alleen in het bad zat moest ik huilen. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn en ik miste je zo erg dat het pijn deed. De zon was fijn en het water net iets te koud, maar het lukte me niet om er van te genieten. Misschien morgen...


Ik mis je lieverd... 


★


1 juli, 22.15 uur


Dag lieverd,


Het is vanmiddag even gelukt! Ik heb weer in de zon gelegen en ik heb er het grootste deel van de tijd van kunnen genieten. Dat was fijn. Het was ruim 30 graden maar in en uit het badje ging het prima. Daarna hebben papa, Iris en ik even ergens wat gegeten. Het was lekker en gezellig maar toch ook gek om zomaar buiten de deur te eten. Ik merk dat ik, als ik dan thuis kom, toch wel weer in een flinke dip schiet... Zo lang iets ‘normaals’ doen kost me energie en dan wil ik weer even heel veel aan je denken. Dat doe ik natuurlijk de hele tijd maar met anderen erbij is het moeilijker. Dus nu zit ik buiten met een dekentje en je vosje dicht bij me. Eventjes alleen met jou. Ik denk dat ik zo een filmpje ga kijken. Kijk je met me mee?


Oh ja. 

Vanochtend vond ik een opname van toen je nog in mijn buik zat op mijn telefoon, met een liedje. Ik zong en speelde piano. Gewoon iets wat in m’n hoofd zat, ik zong het voor jou. Het klonk lief. God, wat was ik toen gelukkig! Ik denk niet dat ik ooit weer zó gelukkig word... Ik wist nog niet dat je een jongetje was, dat je Boris heette en dat je zo mooi was. Ik heb het twee keer geluisterd en ik werd er erg verdrietig van. Het doet gewoon té veel pijn. Je had hier moeten zijn liefje...


★


10 juli, 16.42 uur


Dag liefje,


Eindelijk schijnt de zon weer. Na die heerlijke dagen was het even een paar dagen minder met af en toe een bui en veel wind. Maar vanmiddag zit ik weer even buiten!

Vanaf dat ik wakker werd vanochtend moet ik de hele tijd aan je denken. Je bent niet meer elk moment van elke dag aan de oppervlakte van mijn gedachten, maar vandaag wel. Ik word er moe van, verdrietig en somber. Soms kan ik aan je terugdenken met een glimlach, maar vandaag overheerst het missen te erg. Ik vind er niets aan. Ik moet eigenlijk afleiding proberen te zoeken, maar dat lukt niet echt. Dus schrijf ik maar even wat. Meestal helpt het een beetje en kan ik even iets anders doen daarna. Wie weet werkt het straks ook.


Ondanks dat vandaag zo’n nare dag is gaat het wel iets beter met me. Ik ben dinsdag voor het eerst alleen naar de stad geweest. Ik vond het eng maar het viel mee. Natuurlijk waren er mensen die keken, en ik zag ze mij soms ontweken. Ik begrijp het wel, maar vind het wel lastig. Gisteravond ben ik opnieuw naar de stad geweest, samen met je oma en je tante Liesbeth. We kochten babyvoeding voor Thomas, je grote neef. Het was okee, maar ook confronterend. Ik heb er niets over gezegd, dat was niet nodig, maar ik voelde het wel. Ik wilde zo graag ook voor jou iets kopen. 

Morgenavond ga ik naar de bioscoop met Hanneke. Daar heb ik wel zin in! Ik hoop dat het me lukt er van te genieten.

Lieverd ik mis je zo, mijn buik doet er pijn van. Ik wil dit niet. Dit hoort niet en ik baal er van. Ik wil een plakkerig lijfje op mijn borst omdat het zo warm is. En ik wil zere borsten van de borstvoeding en veel te dure luiers kopen. Ik wil niet alleen in de tuin met een ijsje en een boek over rouwverwerking. En ik hoef de zon ook niet, ik wil alleen maar jou…


Dag liefje, ik ga maar even proberen tv te kijken.

Ik wil best aan je denken hoor! Maar nu eventjes niet. 

Wees maar gewoon dicht bij me, zonder dat ik me zo somber voel. Daar ben ik even aan toe…


Kusjes


★


17 juli, 14:40 uur


Lieve Boris,


Er is weer een hoop gebeurd! Ik heb veel dingen gedaan deze week en wat dat betreft gaat het best goed met me. Ik heb heerlijk gelachen met vrienden en familie, veel gepraat en kom vaker buiten de deur, ook af en toe alleen. Boodschappen doen gaat makkelijker en ik kan me ook al beter concentreren. Ik voel me ook niet meer zo vaak schuldig tegenover jou. Ik weet dat ik verder moet, en ik denk dat jij dat alleen maar fijn vindt.


Gisteren waren we in Hilversum. Op dezelfde plek waar ik mijn single heb ingezongen toen je nog bij me was. Eenmaal in de studio moest ik er gelijk aan denken en het deed eventjes pijn. We hebben de single geluisterd met de jongens van de studio en papa moest er van huilen. Hij moest ook denken aan de laatste keer dat we er waren. Hij zag me weer staan in de studio met mijn dikke buik. Het liedje is zo mooi geworden, en het is zo gaaf dat jij er bij was! Dat maakt het liedje extra bijzonder.

Het zingen ging goed! Het lukt echt al beter en ik heb steeds meer controle. Ik ben blij dat het weer lukt en ik kan er ook al best van genieten. Ik had je vosje en je foto’s in mijn tas gedaan dus die waren bij me, ik vond het toch gek om zo lang van huis te zijn. Ik weet dat je toch wel bij me bent, maar het voelde iets beter met jouw spulletjes…


Gisteravond had ik heel veel last van mijn buik. Een krampachtig gevoel dat ik vaker heb sinds jij er niet meer bent. Ik denk dat het komt door het missen. Het voelt vreselijk naar en ik heb het vaak als ik weer een dag iets ‘normaals’ heb gedaan. Want ondanks dat het fijn is om weer dingen te doen kom ik altijd weer terug in het lege gat. Het gat waarin jij er niet bent. Dan voel ik me zo machteloos en verdrietig. Dan verlang ik zo enorm naar je zachte warme lijfje dat het pijn doet. Dan huil ik de tranen uit mijn diepste diep en voelt het alsof het nooit meer goed komt. Gelukkig duurt dat nooit lang, en lukt het me elke keer weer om rustig te worden.


Soms kan ik ook met een glimlach aan je denken, dan denk ik aan dat je zo mooi was en zo lief. 

Ik heb je fotoboek deze week afgemaakt. Ik vond het moeilijk er aan te beginnen maar eenmaal bezig was het juist heel fijn. Wat hebben we veel mooie foto’s van je! Daar ben ik zo blij mee… Het boek is een soort document geworden. Een verslag en babyalbum in één. De hele week met jou zit er in, en elke keer als ik het bekijk, voel en zie ik zoveel liefde. Soms moet ik ervan huilen, soms lach ik, maar elke keer is er liefde. Allemaal voor jou! Ik kan er geen kant mee op, dus is het fijn om nu je fotoboek te hebben. Dan kijk ik maar naar je en aai je gezichtje. En dan voel ik niet de foto want in mijn hoofd zit nog steeds het gevoel van jou zachte lijfje. Zo lief, zo mooi, té ver weg…


Hou van jou Boris!

X mama



★


Deel deze blog via:

Glashelder

6 april 2025
Ik lig buiten in de schommelstoel en luister naar mijn meisje van acht die bij de buren speelt. Ik hoor haar lachen en genieten en geniet met haar mee van een afstandje. In gedachten ben ik ineens bij Boris. Zou hij met haar mee zijn gegaan om daar te spelen? Of was hij te verlegen en zou hij lekker bij mij in de tuin hebben gezeten met een filmpje of een stripboek, en ook hebben geluisterd naar zijn zusje. ‘Hoor je Babet ook lachen mam?’ Hoor ik hem zeggen in mijn gedachten... Ik zie hem ineens zitten in de oranje tuinstoel. Glashelder. Hij gaat staan en loopt richting mijn schommelstoel met een kleine glimlach, en zijn donkere haar met nog maar een paar korte krullen omdat hij ze niet meer zo lang wilde. Hij is tenslotte al bijna tien! Het beeld was er een paar seconden, verdween weer net zo snel, en ik probeer het terug te vinden zodat ik het verhaal in mijn hoofd verder kan volgen, maar het lukt niet meer, het is weg. Vaag zie ik het beeld nog voor me. Van Boris die die nu negen jaar had moeten zijn, in een spijkerbroek en een gestreept shirt met ik geloof een beetje rood erin. Ik zie lieve blauwe ogen die bij de zijkanten wat dichtvallen door het felle licht buiten. Dan pak ik snel mijn telefoon want ik wil het moment beschrijven. Ik wil de kleuren en zijn ogen niet vergeten. Het voelde zo dichtbij! Als een film of misschien als een glimp van een parallel universum, maar alsof het echt zo had kunnen zijn. Een stukje van Boris dat ik nooit heb kunnen zien maar waarvan ik eventjes een moment heb kunnen meemaken in dit kleine magische moment. En nu is het weg. Zoals hij ook al veel te lang weg is. En eigenlijk is hij niet weg, want hij leeft nog zo mooi in mijn hart en in mijn lijf, maar hij is wel te ver. Ik hoef zijn gestreepte shirt niet te wassen, zijn krullen niet in bedwang te houden en ik kan hem niet bij me op schoot trekken in de schommelstoel. Want ook al is hij bijna tien, dat had hij nog graag gedaan, lekker dicht bij mama, dat weet ik zeker. Inmiddels lopen de tranen over mijn wangen en heb ik het veel te koud buiten omdat de zon er niet meer is. Maar ik wil nog niet naar binnen omdat ik dit gevoel dat zo van mij is, niet kan delen. Dat durf ik niet maar het lukt ook niet. Die pijn zit te diep en ik zou het niet hardop kunnen zeggen. Schrijven is voor mij de enige manier. Als het verdriet en de wond van het losrukken en het gemis zo open liggen, dan ben ik het liefst alleen en zet de woorden die door me heen gaan op het digitale papier. Dus ik laat mijn tranen nog even wat drogen aan de wind. Dat mag ook, ik mag dit best alleen doen. Nog heel eventjes wachten, en dan ga ik weer naar binnen. Nog eventjes alleen met én zonder Boris…

Lentewind

20 maart 2025
De geuren buiten, de kleuren van de lucht en het beginnende groen, het licht dat weer verder naar binnen komt, de tekenen van de lente… Dag liefje, Langzaam voel ik jouw dagen wat dichterbij komen, mijn lieve lentekind. Naar die dagen in april, waarop ik je kreeg en tegelijk verloor. Naar de ene dag waarop licht en donker tegelijk zo sterk aanwezig waren. De dag waarop de liefde won van die allergemeenste dood. Dus denk ik even weer wat vaker aan je, met mijn hand op mijn buik, in de zachte lieve lentewind… Liefs van mama

De kist

4 maart 2025
‘Mama zullen we in de kist van Boris kijken vanmiddag? Het is al een tijdje geleden en ik ben het een beetje vergeten hoe het ook al weer was’. Ik denk er kort over na en zeg; ‘Dat is goed lieverd, vandaag wil ik dat wel’. Ze vroeg het al vaker de laatste tijd, maar na een paar keer ‘nee’ als antwoord te hebben gegeven voelt het nu als een prima moment. ‘Waarom vind je dat heftig mam?’. Ik antwoord: ‘Omdat ik er soms verdrietig van wordt om de spulletjes van Boris te zien, omdat hij dood is en ik hem mis’. Ze zegt; ‘Dat is helemaal niet erg mam, dan ga ik je gewoon troosten met een heleboel kusjes en knuffels’. De kist is oude scheepskist van hout die al een paar jaar op onze kamer staat, gevuld met herinneringen aan Boris. Hij staat er sinds de zwangerschap van Babet. Het kamertje van Boris moest worden aangepast voor haar, een ingewikkelde proces waar ik ruim de tijd voor nam, en veel van zijn spulletjes kregen een mooie plek in deze kist. In het begin keek ik er regelmatig in, de behoefte was toen nog heel groot en ik had het nodig om zijn kleertjes te voelen, te bekijken en te ruiken. Zijn kleertjes droegen in het begin nog zijn geur, en ik heb ze destijds in een afgelosten plastic zak gedaan in de hoop dat zijn geur zo lang mogelijk zou blijven. Dit is best goed gelukt, maar de tijd heeft het logischerwijs steeds meer doen vervagen. En vandaag duiken Babet en ik samen de kist in. Ik probeer er zo open en rustig mogelijk in te staan, dit moment is even voor haar. Babet is erg enthousiast en zodra de kist openstaat haalt ze er van alles uit. Ze praat honderd uit en ik probeer het ondertussen niet vervelend te vinden dat het niet op ‘mijn’ manier gaat. Alles gaat op zijn kop, en van mijn zorgvuldig gesorteerde kist is weinig meer over. Het doet er eigenlijk weinig toe als je er over nadenkt, maar als het om Boris gaat, doet álles er voor mij toe. Maar, het lukt me dit naast me neer te leggen, en ik laat haar begaan. We bekijken zijn kleertjes die hij niet aan heeft gehad en het speelgoed waar hij nooit mee speelde. We bestuderen samen zijn foto’s en belanden tussen al zijn spulletjes langzaam even in onze eigen wereld. Ik pak zijn kleertjes die hij wél aan heeft gehad uit het speciale zakje en probeer de geur tevergeefs op te snuiven. Alles wat er over bleef is de geur van katoen en de, volgens Babet ouderwetse, geur van de scheepskist. Dan pak ik zijn sokjes, daar waar zijn geur het meest intens was. Heel even denk ik tóch iets te ruiken. Ik weet niet of het alleen mijn herinnering was, hoogstwaarschijnlijk wel, maar heel even was ik daar. Zijn voetjes, zijn lijfje, zijn aanwezigheid. Heel eventjes, ben ik weg, heel even, ben ik bij hem… Babet ziet het aan me en haalt me uit mijn trance met haar woorden; ‘Ik voel je mam, ik voel je echt…’. En waar ik op het punt stond om te breken, zag ik mijn meisje met waterige ogen naar me kijken. ‘Kom maar liefje’ zeg ik, en ik trek haar op schoot tussen de spulletjes van Boris. Ze huilt eventjes en kruipt dicht tegen me aan. ‘Ik wil gewoon niet dat we hem kwijt zijn en ik vind het stom dat mijn boertje er niet is’. Eventjes blijven we zo zitten samen. Een paar minuutjes later ruimen we alles weer op. Ze vraagt of ze een klein knuffeltje mag hebben uit de kist, eentje die een tijdje op zijn grafje heeft gelegen. Ik vind het goed en ze is dolblij met een klein stukje van hem. Ik kijk naar mijn grote kleine meisje en voel heel veel tegelijk. Gemis om Boris, trots op mijn achtjarige krullebol, maar vooral heel veel liefde voor mijn kinderen… 

Kleine kerst

14 december 2024
Ik doe zo mijn best om het klein te houden. Om alleen belangrijk te vinden, dat wat ook echt belangrijk is. Samen zijn, kusjes van mijn meisje, uit kijken naar kerst met ons gezin. Herinneringen maken, herinneringen eren. Kaarsjes aan, lief zijn. Ik doe zo mijn best om het klein te houden maar het lukt me niet altijd. Mijn bedrijf run ik nog steeds alleen en dat is veel, de sociale ballen die er altijd zijn vragen ook veel. Maar ik wil het kleinhouden, ik móet het klein houden, anders stroomt het over. Dan stroom ik over en dat is eigenlijk al te vaak gebeurt. Vlak na Boris stond ik zo dicht bij mezelf, voelde ik wat er echt van binnen speelde en kon ik grenzen aangeven waar nodig. Nu moet ik dagelijks terug naar dat plekje om weer te voelen waar het om draait. Het leven heeft zijn hectiek weer in volle gang over genomen, en het lijkt steeds moeilijker hier weer naar terug te gaan. Maar ik weet ook, bewustwording is de eerste stap, in die zin heb ik een flinke hore genomen. En richting kerst zoek ik weer het kleine op. In het geven van liefde en het ontvangen, want dat is wat het is. Kleine gebaren met grootse betekenissen, elke dag weer. Klein maar oh zo fijn! Nú is het moment, nú is waar het om draait, nú is waar je het verschil kunt maken. Wij houden het ook graag letterlijk klein met kerst. Samen zijn, lief zijn. Kerstboom optuigen, kadootjes uitpakken in pyama's, lekker eten, even wandelen en films kijken. En verder niets. Boris is er bij, zoals altijd, op zijn eigen manier. We steken kaarsjes aan, eentje extra voor hem, en soms pak ik even zijn vosje, vooral in de nacht. Ook voor hem houden we het klein, de liefde is er toch wel, die gaat echt nooit meer weg...

Ben je er bij?

10 december 2024
De dagen vliegen voorbij en we komen steeds dichterbij kerst. Er belanden steeds mee kadootjes onder de kerstboom en we zijn al druk aan het verzinnen wat we gaan eten deze dagen. Babet vroeg of we nog een kadootje voor Boris onder de boom gaan leggen. Eigenlijk had ik voor mezelf bedacht dat het dit jaar niet hoeft, maar misschien is het toch fijn om hem toch iets te kunnen brengen met kerst. Natuurlijk steken we altijd een kaarsje voor hem aan bij ons thuis en bij zijn grafje, en ik denk dat ik met Babet een knuffel ga uitzoeken die we dan ook bij zijn grafje kunnen brengen. Het gemis is niet perse groter met kerst, het gemis is er namelijk altijd en is naast mijn liefde voor hem verweven in mijn leven. De lege plek is is tijdens feestdagen en fanilie momenten wel wat groter en ik denk wat vaker aan hem deze dagen. Dan ben ik zo benieuwd naar of hij ons nog kan zien. Zijn kleine zusje die een knuffel bij zijn grafje brengt of de kaarsjes en lichtjes die voor hem branden. “Ben je er nog liefje? En kun je ons ook zien? Ik hoop dat het mooi en fijn is waar je bent, en dat ik ooit weer bij je kan. Dat ik je weer vast kan houden en dat we dan voor eeuwig samen zijn! Voor nu denk ik je dichtbij ons, en voel ik onze liefde sterker dan ooit…”

Ik voel hem nog steeds...

4 oktober 2024
Zomaar, op een avond, omdat herinneringen en pijn nou eenmaal zo werken. "Voordat ik ga slapen kijk ik nog even bij mijn kleine meisje. Ik geef haar een kus op haar wang en vertel haar zachtjes hoeveel ik van haar hou. Ik strijk over haar voorhoofdje en ineens ben ik daar. Ik voel hem. Zijn hoofdje en zijn neusje. Ze lijken zo op elkaar en voelen nog steeds hetzelfde. Hun zachte lieve huid en de manier waarop hun oogjes dichtgaan. Zo lief, zo mooi en zo van mij. Ik voel haar elke dag, maar hem ook nog steeds. Hij zit in mij, hij lééft in mij. Zijn leven begon tenslotte in mijn lijf, maar het eindigde daar ook. Hij is met elke vezel van mij verbonden, en dat zal altijd zo zijn. Als onderdeel van mij, in mijn hart én in mijn lijf, neem ik hem voor altijd met me mee…"
Meer blogs weergeven...