Blauwe ogen

Vandaag is het drie maanden geleden dat je bent overleden in mijn buik. 

Vannacht drie maanden geleden voelde ik je nog. Je laatste bewegingen waren heftig en flink en ze deden me pijn. Misschien stribbelde je wel tegen en vocht je tegen de dood. Of misschien wilde je me wel vertellen dat je ging en nog één laatste keer van je laten horen. Je laatste schopjes vergeet ik in ieder geval nooit meer…

Soms denk ik dat ik het wist. Natuurlijk niet echt maar toch had ik een soort vreemd voorgevoel. En vooral achteraf moet ik daar vaak aan denken. Ik kon me niet voorstellen dat Boris als een levend klein babytje in zijn wiegje zou liggen, ik kon het niet pakken, die gedachte. Het was alsof we onbewust rekening hielden met dat Boris niet lang bij ons zou zijn. Misschien dat ik daarom zo intens van mijn zwangerschap genoot. De meeste vrouwen zijn hun zwangerschap op een gegeven moment wel zat maar ik heb dat nooit gehad. Ik heb zelfs wel eens gezegd; ‘Blijf maar lekker zitten lieverd, want nu weet ik dat het goed is.’ 

Als iemand me vroeg of ik er zin in had, antwoordde ik nooit met een volmondig ja. We waren ons allebei erg bewust van het feit dat er nog van alles mis kon gaan, vooral rond de geboorte. Maar dat het zó mis zou gaan hadden we natuurlijk nooit gedacht. En dat is maar goed ook anders had ik denk ik nooit zoveel van mijn drukke kleine ventje in mijn buik kunnen genieten.

We krijgen vaak de vraag hoe het met ons gaat. En dan hoor ik Ad of mezelf meestal zeggen dat het wel goed gaat. Gek genoeg klopt het, maar toch ook niet. Want natuurlijk gaat het niet goed met je als je kind is overleden, ook niet na drie maanden. Het is verschrikkelijk, het doet pijn en voelt verre van goed. 

Maar omdat we de kracht kunnen vinden om door te gaan redden we ons, en dat gaat goed. We voelen veel liefde, proberen de goede dingen van het leven te zien en kunnen steeds meer lachen. Dat is fijn, maar denk nu niet dat het al een beetje over is, het gaat namelijk nooit meer over! En ‘goed’ zal nooit het zelfde ‘goed’ zijn als hiervoor.

Ik denk niet meer de hele dag door aan Boris, maar nog wel heel vaak. Zo probeer ik soms te denken aan hoe het zou zijn als hij zou leven. Aan dat ik dan zijn bewegende lijfje in mijn armen zou voelen en dat hij naar me zou kijken met zijn kleine oogjes. Ik ben zo benieuwd naar de kleur ervan! We hebben ze natuurlijk nooit kunnen zien, maar ik denk dat ze blauw zouden zijn want dat is het meest waarschijnlijk als je naar onze familie kijkt. Wel weet ik zeker dat hij krullen had. 

Het zou vast en zeker een knappe vent zijn geworden, met een donkere dikke bos krullen en lieve blauwe ogen. Waarschijnlijk ook gespierd want hij had flinke armen en benen bij zijn geboorte. Toen we Boris in zijn kistje met ons meenamen om hem te begraven voelde ik dat hij bij ons was. Ik zag hem zitten bovenop de Jaguar met zijn elleboog leunend op zijn knie, zijn krullen in de wind en een grote glimlach op zijn gezicht. Als ik er aan denk moet ik zelf ook glimlachen. Mooi perfect ventje.

Hoe perfect Boris was bleek vorige week ook uit de uitslag van de obductie. Het eerste wat de gynaecoloog zei was; ‘Boris was een gezond jochie’. Daarna noemde ze nog een paar medische termen, maar het kwam er op neer dat ze niets hebben kunnen vinden waaraan hij is overleden. We hadden deze uitslag al verwacht maar toch is het fijn om nu zekerheid te hebben. 

Veel mensen vroegen ons (of onze familieleden) of we wisten waar Boris aan is overleden. Er werd zelfs over gespeculeerd en we hoorden dat iemand had gezegd dat mijn baarmoeder te klein was. Die persoon heeft mij vast niet zien rondlopen toen ik zwanger was, want mijn baarmoeder was verre van klein! Ik kon er wel om lachen toen ik het hoorde.

Wel bijzonder dat zoveel mensen nieuwsgierig waren naar de uitslag, terwijl we dat zelf veel minder hadden. We hebben gekozen voor een uitgebreide obductie, maar niet voor onze kleine man. Boris is dood en hij komt nooit meer terug. Ook niet als we weten waarom hij is overleden, en het verdriet zal er ook echt geen millimeter kleiner van worden. De enige reden waarom we hadden gekozen voor obductie was om medisch gezien meer inzicht te krijgen voor een toekomstige zwangerschap. Gelukkig is er na het onderzoek geen reden om ons hierover zorgen te maken en staan we statistisch gezien aan de goede kant van het lot.

Wat wel fijn is om te weten is dat Boris geen stress of pijn heeft gehad. Ze kunnen dit zien aan bepaalde waarden in zijn lijfje dus dat weten we nagenoeg zeker. Hij is letterlijk bij me weggegleden toen hij helemaal perfect was. En perfect zal hij ook altijd blijven.

Mijn arme kereltje, je was zo klaar voor deze wereld. En wij waren zo klaar om voor jou te zorgen. Maar voor we van je konden genieten gleed je bij me weg. Ik mis je het meest in mijn buik en in mijn armen. Ik wil je zo graag vasthouden! 

Ik weet niet hoe je oogjes eruit zien want ik ken je alleen maar met je ogen dicht. En dat is goed liefje, want je bent zoals je bent, helemaal perfect…

★