Dag Liefje...

Vandaag zou je vijf maanden zijn geweest… De maanden zijn voorbijgevlogen en het voelt allemaal nog als de dag van gisteren. Ik ben benieuwd of het ooit gaat voelen als heel lang geleden, maar de komende tijd in ieder geval nog niet.

Ik ben zo benieuwd hoe het nu zou zijn, wat je al zou kunnen en of je veel zou lachen. Ik denk het wel, want er wordt heel veel gelachen bij ons thuis. Gelukkig is dat weer teruggekomen. En ik ben ook zo benieuwd naar hoe het zou klinken. Ik ben bang heel hard, want naast veel gelach wordt er ook erg veel geluid geproduceerd in dit huis. God, wat zou ik je graag willen horen, lieve schat.

Ik mis zelfs de dingen van je die ik nooit heb gezien. Ik mis je naast me op de bank als ik even tv kijk na de voeding en ik je nog niet in bed wil leggen. Ik mis je tegen me aan als ik in de grote oranje stoel in je slaapkamer zit en je geluidjes vanuit de box. Vandaag zou ik een foto van je maken, misschien wel in de zon in de wandelwagen omdat het weer zo fijn is, en dan zou ik er een vijf-maanden-kaartje bij leggen. Die had ik gekregen voor je, allemaal kaartjes voor bijzondere dingen die je zou meemaken, zoals je eerste lachje en je eerste tandje.

Ik heb even opgezocht hoe het is om een baby te hebben van vijf maanden. Hoe belachelijk om dit via google te moeten doen, want ik wil het in het echt, maar toch was ik even nieuwsgierig. Ik las dat je al een beetje zou gaan beginnen met brabbelen en dat je al dingen zou kunnen vastpakken. Ik zou met je zingen en dansen en net zo lang met je oefenen tot je mama zou kunnen zeggen. Het woordje dat ik nu zo extra bijzonder vind. Ook las ik dat je al veel beter zou kunnen bewegen, zoals omdraaien en misschien zelfs al zitten. Ik vind het zo erg dat ik niet weet hoe het zou zijn, en dat ik het niet voor me kan zien. Ik heb soms wel een beeld van hoe je eruit zou zien, maar ik weet het niet echt, en dat doet zoveel pijn…

Ik las ook dat moeders zichzelf niet moeten vergeten bij een baby van vijf maanden, omdat het zo heftig is, en omdat je baby zoveel van je vraagt. Nou, dat zal allemaal best, maar ik word er een beetje misselijk van. Een kind missen vraagt pas veel van een moeder! Maar als ik eerlijk ben weet ik dat ik hetzelfde zou hebben als je hier zou zijn. Dan zou ik ook moe zijn van je huiltjes, krampjes en sprongetjes. Och liefje ik zou er alles voor geven…

Grappig dat ik tegen je praat alsof je een volwassene bent maar toch nog een baby. Dat komt denk ik doordat de tijd niet meer belangrijk is. Je bent wie je bent en dat blijf je. Je zult nooit veranderen en altijd dezelfde blijven. Overal en nergens ben je, en altijd mooi en prachtig! 

De laatste dagen mis ik je ineens weer veel erger. Ik moet de hele tijd aan je denken, en het doet de hele tijd pijn. Ik huil veel en word verdrietig van je foto’s. Inmiddels heb ik geleerd om aan je te denken met een glimlach, zonder verdriet, en genietend van de mooie herinneringen die ik heb, maar nu lukt het even niet, het missen is té heftig. Het is gewoon gemeen en de wereld kan me eventjes helemaal niets meer schelen.

Het liefst stop ik met alles wat ik doe en krijg ik tien kinderen die ik helemaal vol stop met liefde omdat dat het allerbelangrijkste is! Dat heb jij me geleerd, ‘liefde’ is net als jij het allermooist. Maar ik weet dat ik je nog steeds zou missen, ook al krijg ik honderd kinderen. En ik weet ook dat ik mezelf zou missen als ik alleen maar moeder zou zijn en verder niets. Maar daar heb ik nu niets aan, ik wil nu alleen maar liefde geven, en jij bent er niet, dus het kan niet. Er is niemand die de leegte op kan vullen, en dat zal ook nooit gaan gebeuren. Ik wil het zelfs ook niet want die leegte is jou plekje, en die mag niemand innemen!

Maar wat moet ik nu dan doen, liefje? Verder leven lukt steeds beter, en zelfs mijn dagelijkse ritme krijgt weer een acceptabelere vorm, maar het is niet genoeg en ik ben zo vreselijk moe. Ik ben het gevoel met mijn lijf helemaal kwijt en voel me futloos en leeg. De tijd heeft me geleerd dat ik weer geluk ga vinden, en dat het allemaal steeds beter wordt, maar nu even niet. Nu vind ik het gewoon allemaal vreselijk stom en walgelijk. Walgelijk dat ik je moet missen en dat je er niet bent. 

Ik vind het maar lang duren voor het weer licht wordt… 



Falling Leaves

The falling leaves drift by my window.

The falling leaves of red and gold.

Since you went away the days grow longer

And soon i’ll hear old winter song

But i miss you most of all my darling

When autumn leaves start to fall

Cosma en Prevere 

★