Gisteren was de verjaardag van Vlinderkusje. Elk jaar iets waar ik me mee bezig houd door iets meer te schrijven en natuurlijk wat fijne acties te bedenken als dank voor weer een nieuw jaar. Ook gaan de dagen altijd weer iets meer over Boris, omdat ik me dan weer even extra besef waarom ik doe wat ik doe. Zonder hem had Vlinderkusje nooit bestaan en dan had mijn leven er volledig anders uit gezien. Daar ben ik me heel erg van bewust. En wat werd ik verrast door alle reacties! Op mijn posts op social media, maar ook in privé berichtjes en in reviews. Lieve felicitaties, mooie woorden voor onze kleine tovenaar, en zelfs bedankjes. En die laatste had ik even niet zo verwacht. Ik doe mijn werk inmiddels dus al acht jaar, en veel vanuit mijn eigen fijne studio waardoor ik nog al eens de wereld om mij heen ‘vergeet’. En om dan zoveel lieve bedankjes te krijgen, puur omdat Vlinderkusje bestaat, vond ik oprecht heel erg mooi. En als ik even elk eerlijk ben, is het ook goed voor mij om het te zien en te horen. Want hoe mooi het ook is wat ik doe, het is ook zwaar. In je eentje een winkel runnen is niet makkelijk, en er komt zoveel meer bij kijken dan men in het algemeen denkt. Dat is niet om te klagen, helemaal niet, want ik geniet zoveel van wat het met zich mee brengt, maar het is geen ‘walk in the park’. En om dan te lezen hoe blij mensen met Vlinderkusje zijn, en met mijn schrijven, is dan heel erg helpend en troostend, meer dan jullie denken. Naast deze lieve woorden waren er ook andere berichtjes. In de middag kreeg ik een vraag over hoe ik de eerste jaardag van Boris vierde, en rond de avond kreeg ik een berichtje met de vraag of ik tips had voor een moeder die moet gaan bevallen van een overleden kindje… En waar ik normaal deze vragen prima kan beantwoorden en dat ook met liefde doe (dat heeft de tijd me geleerd de afgelopen tien jaar), was het nu anders. Natuurlijk grijp ik altijd terug uit mijn eigen herinneringen en pijn wanneer ik dit soort vragen beantwoord, maar nu was het alsof de film zich eventje levensecht afspeelde in mijn hoofd. Na de laatste app conversatie kwam ik thuis de woonkamer in, en nadat mijn man vroeg wat er aan de hand was (blijkbaar was het aan mijn gezicht af te lezen), brak ik. Deze dag hakte erin. De berichtjes, de bedankjes, de herinneringen aan de eerste jaardag van Boris en daarna ook nog een korte herbeleving van zijn stilgeboorte, het bleek eventjes te veel. En waar ik nog steeds vind dat ik sterk moet zijn, en er zelf mee moet dealen, lukte het op dat moment niet meer. Na ruim tien jaar mijn kind missen ben ik redelijk door de wol geverfd, en niet meer zo snel van mijn stuk gebracht, maar het blijft wel mijn lieve kleine baby, die er nog steeds elke dag niet is. Ons kind dat er gewoon nog had moeten zijn, inmiddels als vrolijke jonge tiener met sproeten en een krullebol, werd onverwacht uit ons leven gerukt, en deze pijn is levenslang. En daar mag ik om huilen zo vaak als ik wil. Gisteren was blijkbaar zo’n dag, zo eentje waarin dit gevoel weer even wat sterker is dan normaal. De dagen zijn er steeds minder frequent, daar heeft de tijd voor gezorgd, maar ze blijven even intens. Gelukkig was daar mijn liefste man. Bij wie ik dan gewoon even kan zijn en waarbij één blik genoeg is. Woorden zijn er tussen ons al zoveel geweest, we weten het allebei, en dat is fijn en genoeg. Ik sluit af met een hele dikke dankjewel voor jullie, die uit mijn tenen komt. Dank voor het podium dat Boris kreeg en krijgt, en dank voor wat ik mag doen door mijn schrijven en mijn troost producten. Dat jullie willen zien en luisteren. Boris, jullie, en de dierbaren die jullie moeten missen, zijn de lichtpuntjes op mijn Vlinderkusje pad. Heel veel liefs, Anja

Ik lig buiten in de schommelstoel en luister naar mijn meisje van acht die bij de buren speelt. Ik hoor haar lachen en genieten en geniet met haar mee van een afstandje. In gedachten ben ik ineens bij Boris. Zou hij met haar mee zijn gegaan om daar te spelen? Of was hij te verlegen en zou hij lekker bij mij in de tuin hebben gezeten met een filmpje of een stripboek, en ook hebben geluisterd naar zijn zusje. ‘Hoor je Babet ook lachen mam?’ Hoor ik hem zeggen in mijn gedachten... Ik zie hem ineens zitten in de oranje tuinstoel. Glashelder. Hij gaat staan en loopt richting mijn schommelstoel met een kleine glimlach, en zijn donkere haar met nog maar een paar korte krullen omdat hij ze niet meer zo lang wilde. Hij is tenslotte al bijna tien! Het beeld was er een paar seconden, verdween weer net zo snel, en ik probeer het terug te vinden zodat ik het verhaal in mijn hoofd verder kan volgen, maar het lukt niet meer, het is weg. Vaag zie ik het beeld nog voor me. Van Boris die die nu negen jaar had moeten zijn, in een spijkerbroek en een gestreept shirt met ik geloof een beetje rood erin. Ik zie lieve blauwe ogen die bij de zijkanten wat dichtvallen door het felle licht buiten. Dan pak ik snel mijn telefoon want ik wil het moment beschrijven. Ik wil de kleuren en zijn ogen niet vergeten. Het voelde zo dichtbij! Als een film of misschien als een glimp van een parallel universum, maar alsof het echt zo had kunnen zijn. Een stukje van Boris dat ik nooit heb kunnen zien maar waarvan ik eventjes een moment heb kunnen meemaken in dit kleine magische moment. En nu is het weg. Zoals hij ook al veel te lang weg is. En eigenlijk is hij niet weg, want hij leeft nog zo mooi in mijn hart en in mijn lijf, maar hij is wel te ver. Ik hoef zijn gestreepte shirt niet te wassen, zijn krullen niet in bedwang te houden en ik kan hem niet bij me op schoot trekken in de schommelstoel. Want ook al is hij bijna tien, dat had hij nog graag gedaan, lekker dicht bij mama, dat weet ik zeker. Inmiddels lopen de tranen over mijn wangen en heb ik het veel te koud buiten omdat de zon er niet meer is. Maar ik wil nog niet naar binnen omdat ik dit gevoel dat zo van mij is, niet kan delen. Dat durf ik niet maar het lukt ook niet. Die pijn zit te diep en ik zou het niet hardop kunnen zeggen. Schrijven is voor mij de enige manier. Als het verdriet en de wond van het losrukken en het gemis zo open liggen, dan ben ik het liefst alleen en zet de woorden die door me heen gaan op het digitale papier. Dus ik laat mijn tranen nog even wat drogen aan de wind. Dat mag ook, ik mag dit best alleen doen. Nog heel eventjes wachten, en dan ga ik weer naar binnen. Nog eventjes alleen met én zonder Boris…